:p :p :p... χά!

Δευτέρα, Αυγούστου 31

Τα χρόνια των ....χαμένων ποιητών

Είναι ωραίο να σε σκέπτομαι,
γεμάτος ελπίδα,
Είναι σαν να ακούω το πιο ωραίο τραγούδι απ’
την πιο όμορφη φωνή του κόσμου
Μα εμένα η ελπίδα πια δεν μου φτάνει
Εγώ δεν θέλω ν’ ακούω πια τραγούδια….
Θέλω να τραγουδήσω……

Ο Ναζίμ Χικμέτ έγραφε……στην γυναίκα του την Πιραγιέ …μέσα απ’τα σίδερα.
Κι ’ίσως αυτή η αγάπη να τον κράταγε όρθιο, αδούλωτο ασυμβίβαστο.
Τραγουδάμε και πολεμάμε……
Ερωτευόμαστε και παλεύουμε.
Για τη ζωή μας .
Για τα όνειρά μας
Για το αύριο που εμείς θέλουμε!
Ερωτευτείτε! Είναι αντίσταση στο σύστημα! Και προσέξτε την παγίδα που έστησαν στα παιδιά των λουλουδιών……..Κάποτε…..Ερωτευτείτε! χωρίς όρους καταναλωτισμού, κέρδους ,πράγμα επίφοβο επικίνδυνο για τον «καθώς πρέπει κόσμο»

Ευχαριστώ τον AlexMil για την έμπνευση από κάποια ανάρτησή του
ΥΓ1 Για ένα πιτσιρίκι: Τα ξύδια δεν είναι πάντα η λύση...
ΥΓ.2 Για τη Μαϊστρα: Δεν μας ...........ρε Νταλ......

2 σχόλια:

AlexMil είπε...

Πράγματι η ελπίδα το πιο όμορφο τραγούδι, αλλά δυστυχώς δεν αρκεί. Κάποια στιγμή αρχίζει να βασανίζει..... Και εκεί αρχίζει το πρόβλημσ, ότσν δεν μπορείς να τραγουδήσεις.

Ωραίοι στίχοι, τα λέμε

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Ναι
Μ'αρέσει ο Ναζίμ Χικμέτ.
Καλό βράδυ.