ΜΕΡΕΣ ΜΝΗΜΗΣ..

Πάντα μου άρεσαν οι παρελάσεις..και ας ανατριχιάζουν κάμποσοι στο άκουσμά τους..
Και η σημαία μου άρεσε..
Δεν είχα το νου μου στο παράγγελμα του δασκάλου μου...ένα..δύο..ένα δύο...
Δεν πρόσεχα τα μάτια της γιαγιάς μου που με καμάρωνε..
Δεν μ ένοιαζε η μπλε πλισέ μου φούστα και τ άσπρα μου παπούτσια
Ένοιωθα υπερήφανη που ήμουν Ελληνίδα..χωρίς να καλοξέρω τί σήμαινε αυτό..
Δεν είχα γνωρίσει ακόμα τον κόσμο...
..αυτόν τον κόσμο που προσπάθησε να μου μικρύνει την Ελλάδα μέσα μου και δεν τα κατάφερε
Έμαθα όμως πως εγώ είμαι πολύ "μικρή" για να μιλάω για παρελάσεις..και ειδικά για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου..
Χωρίς αγωνιστές το σόϊ μου..κι ίσως χωρίς ίχνος αντίληψης τί είναι η Πατρίδα..μου χάρισαν σαν Ελληνίδα την ντροπή..
Πέρασα απ την μεριά των "εχθρών" τους...σαν να ήταν αυτός ο δρόμος ο δικός μου....και την Πατρίδα μου την έχασα εντελώς..Τότε κατάλαβα τον στίχο:
"Μοναχή τον δρόμο πήρες και ξανάρθες μοναχή.."
.Ετσι την ανακάλυψα ξανά..
Και όταν αυτή κοιμάται τα βράδια τότε τολμώ να σηκώσω κρυφά τη σημαία και να ξανανιώσω παιδί στην αγκαλιά της μάννας του..
Μόνη ... ξεγελασμένη..προδομένη..και σταμπαρισμένη απ τα γεννοφάσκια μου..
Το παρακάτω κομμάτι είναι απόσπασμα από κείμενο διαδικτυακής φίλης .. της  vasiliskos..που πολύ θα ήθελα να νιώσω το δικαίωμα να μπορώ να γράψω κάτι ανάλογο..
Κλέβω τον τίτλο και αναδημοσιεύω...

" Σε λίγες μέρες γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου. Ημέρα νίκης, ηρωισμού. Αν το σκεφτούμε καλύτερα εκτός από τη νίκη, είναι ημέρα μνήμης χιλιάδων θυμάτων. Κάθε σπίτι σ΄αυτό το τόπο μετράει τουλάχιστον ένα θύμα από το μεγαλύτερο δράμα που ζήσαμε στη νεώτερη ιστορία μας. Ένα άνθρωπο δικό μας που χάσαμε είτε στο πόλεμο, στη πείνα, στην αντίσταση ή απλά στις εκκαθαρίσεις. Στο απυρόβλητο εκείνη τη σκοτεινή εποχή έμειναν μόνο οι συνεργάτες του κατακτητή, οι δοσίλογοι, οι μαυραγορίτες, οι ξεπουλημένοι κυβερνήτες. Ο υπόλοιπος λαός όποια ιδεολογία και να κουβάλαγε ήταν ένα για τον κατακτητή. Απέναντί του, αντίπαλος ή απλά θύμα. Μερικοί για να δικαιολογήσουν το αμαρτωλό παρελθόν κάποιων και τη κρυφή τους γοητεία για το θηρίο του ναζισμού φτάνουν στο σημείο να ρίξουν το φταίξιμο στην Αντίσταση των Ελλήνων. Λέγοντας πως άμα δεν αντιστεκόμασταν δεν θα μας πείραζαν. Οι Γερμανοί θα ήταν φίλοι μας. Παραλείποντας να σκεφτούν πως ο ηρωικός Λεωνίδας που τόσο μας αρέσει να θυμόμαστε, κι όλοι η ήρωες αυτής της πατρίδας, αν είχαν σκεφτεί το ίδιο, ο ρους της ιστορίας θα είχε αλλάξει ποιος ξέρει σε τι...

Καλούμαστε άλλη μια φορά να υπερασπιστούμε κάτι σημαντικότερο από τη προσωπική μας κατάσταση. Είναι εποχές που πρέπει να αποδείξουμε στους ευαυτούς μας αν μπορούμε να δικαιώσουμε όσους θυσιάστηκαν στη μακρόχρονη ιστορία μας για να μπορούμε ακόμα να λέμε πως είμαστε Έλληνες και να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε μια πατρίδα που όσες μεταλλάξεις και να έχει πάθει είναι ακόμα εδώ. Προσπαθεί να κρατηθεί όρθια μόνη της πλέον. Με ηγέτες αδιάφορους για το τι θα απογίνει και λαό κοιμισμένο σε ένα μαζοχιστικά οδυνηρό ύπνο. Η Ελλάδα είναι εδώ και θα γιορτάσει την επέτειο μιας από τις πολλές σελίδες ιστορίας της. Πανάρχαια και πανέμορφη. Οι Έλληνες που είναι? "