Τόσες Ζωές ....

...μου πήρες...
Τόσες..Όσες φορές με φώναξαν άχρηστη γιατί δεν ζήλευα την ζωή σου και δεν σ ακολουθούσα..
Όσες φορές καμάρωνες για τις πιστωτικές σου κάρτες.. τις διατακτικές σου ..το διορισμένο σου σαρκίο
το "καλό" σχολείο του παιδιού σου, τα φροντιστήρια του, ακόμα και τα σινιέ του ρούχα..

Άχρηστη με φώναζαν γιατί δεν είχα το σπορ αμάξι σου παρά ένα άθλιο μοτοποδήλατο για τη δουλειά μου
Σαν άχρηστο κι αυτό  άφηναν σημειώματα επάνω πως θα φωνάξουν την δημοτική αστυνομία αν δεν ξεπαρκάρω το ερείπιο απ την είσοδο τους..

Άχρηστη ...ίσως και "άρρωστη" για τί δεν έγινα ένα με σένα και το πνεύμα της εποχής σου..
Κι όταν η εποχή σου μου πρόσφερε δουλειά με ανταλλάγματα μ είπανε και τεμπέλα..

Και χώρια απ όλα αγωνιζόμουν και για την πίστη μου σε μένα ..στη σκέψη μου .. στον νού μου, σε όσα πρόλαβα και σε όσα μ άφησαν να μάθω..
Θα είχα τρελαθεί αν με είχαν πείσει πως ο φταίχτης ήμουν εγώ ...η άχρηστη...η αδιαφόρετη..ο βλάκας..

Ποιο είναι το κέρδος μου σήμερα ..?
Η βεβαιότητα ότι ποτέ δεν ήμουν άχρηστη.. Αμέτοχη στην φούσκα ζωή σου ήμουν..
Και τώρα φορτώνω...φορτώνω..
Όσες φορές σε ακούω να μυξοκλαίς να επαναστατείς , να οχλαγωγείς να χαβριάζεις...
Σκάσε και βούλωστο επί τέλους ...
Θέλω να ζήσω....