Οι δικοί μου οι e-ξένοι ..

Ξέρω κάτι ανθρώπους που δεν  γράφουν για
το χώμα , τη θάλασσα ... την γυναίκα ..αν δεν τα ξέρουν..
Κι οι δικοί μου τα ξέρουν..

Ακόμα υπάρχουν κάπου τα ερείπια των σπιτιών που κάναμε με λάσπη
ακόμα τα καραβάκια μας από κορμό πεύκου ταξιδεύουν στο Αιγαίο..
Ακόμα ανθίζουν τα τριαντάφυλλα τα σπάνια των μερακλήδων παππούδων μας
Τους ξέρω σου λέω..
Λάτρεψαν τη γυναίκα όπως τη ζωή .. Αγάπησαν , διαλύθηκαν
και ξανά συναρμολογήθηκαν κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι στους πόσους βαθμούς λιώνει το μάλαμα..

Είναι αυτοί , που και στα καταγώγια να τους ρίξεις  θα βρουν , το χαμένο, το αόρατο, το κρυμμένο που δεν τολμά να φανεί..
Και θα σου το προσφέρουν ένα σούρουπο δείχνοντάς σου πως ο ορίζοντας δεν έχει τέλος..

Ξέρω και κάτι ανοργασμικούς ποιητές που παλεύουν με το εγώ τους
Πού τσιμπιούνται κάθε τόσο για να βγεί η μπόχα από μέσα τους
Και τότε ο κόσμος σκοτεινιάζει ... Η κόλαση σκορπάει το θειάφι της
και οι "πιστοί" προσκυνάνε προσφέροντας θυσία στον "θεό" τους
τα όσα εμείς πιστεύουμε...
Τα σπιτάκια μας από λάσπη..
Τα καραβάκια μας ..
Και τα σπάνια λουλούδια του παππού μας ...

Έτσι ανταριάζουν οι αρχαίες βελανιδιές
χτυπώντας με τα κλαδιά τους τον αέρα - μάταια -
για να μοσχομυρίσει πάλι...
Οι βελανιδιές οι αμετανόητες..οι πνιγμένες απ τα ζιζάνια
 που μαζί με τους τρελοβοριάδες πάνε να τις χειραγωγήσουν...

Ξέρω κάτι ανθρώπους...
που θα μπορούσαν να ξαναπλάσουν τον κόσμο απ την αρχή...
Χωρίς ευαγγέλια .. χωρίς παλαιές και νέες διαθήκες
Ούτε καν πιστούς να τους λιβανίζουν..