Οι παρακόρες ( 2 )

Αν ανήκα σ αυτές , να είσαι σίγουρος ότι δεν θα έγραφα τίποτα..
όχι από "ντροπή" αλλά θα έγραφα εντελώς διαφορετικά την ιστορία , ώστε να  σ αφήσω να προβληματιστείς..να δουλέψει το μυαλό σου ..να κάνεις συγκρίσεις του  χτές με το σήμερα..
... γιατί όλα κύκλο κάνουν..μόνο όνομα αλλάζουν για να μας κοιμίζουν..

Εντύπωση μου έκανε τότε  σαν παιδί  πως ποτέ δεν έβλεπα κανέναν συγγενή τους να τους επισκέπτεται..
Το παιδικό μου μυαλό τις φανταζόταν όλες ορφανές .. που η θειά μου τις μάζεψε από φιλανθρωπία..
Εκεί ..χωριζόμουν στα δυό .. Δεν ήξερα τι να σκεφτώ..
Τη λέξη "ψυχικό" την άκουγα συχνά  απ τους μεγάλους ..
- Πάρτην...ψυχικό θα κάνεις..
- Είναι καλός άνθρωπος ...κάνει ψυχικά...

Δεν θα ήθελα κανένας να μου κάνει ψυχικό.. Το θεωρούσα ντροπή
Όταν το ομολόγησα μια φορά , είπαν πως είμαι ένα κακό παιδί..
Δυστυχώς κατάφεραν να με κάνουν να το πιστέψω και έτσι πάντα προσπαθούσα να βλέπω τα πράγματα  όχι μόνο απ τη δική μου σκοπιά αλλά και απ την σκοπιά των καλών..
Απ αυτή την μεριά βασίλευε η μοίρα , η τύχη , το κισμέτ, το πεπρωμένο..
Απ τη δική μου πάλι βασίλευε το συμφέρον ...Δεν πίστευα πως κάποιος κάνει φιλανθρωπίες  χωρίς να έχει προσωπικό όφελος ..όποιο και να ήταν αυτό..Ακόμα  και για να τον πούνε : καλό χριστιανό..
Σ αυτό το συμπέρασμα με οδήγησε η ιστορία της Μαρίτσας.. που την έζησα όσο μπορούσε να τη ζήσει και να την καταλάβει ένα παιδί απ τα μισόλογα , τις ματιές
και τις εκφράσεις του προσώπου των μεγάλων..

Κάνε υπομονή...Θα βρεθεί ένα καλό παιδί  να σε πάρει , και να γλυτώσεις ..
Αυτό συμβούλευαν συνήθως ακόμα και οι συγγενείς τους σ όλα τα κορίτσια των "καλών " σπιτιών.

Χάρηκα όταν ψυχανεμίστηκα πως  βρ'εθηκε αυτό το παιδί για την Μαρίτσα..
Ήταν ο Νίκος.. το παιδί απ τον μεγάλο μπακάλικο της αγοράς που τους έφερνε τις παραγγελίες ..
Εκεί θεωρώντας πως έπρεπε να κάνω κάτι γι αυτούς έγινα τσιλιαδόρα..
Αν έβλεπα να πλησιάζει κανείς όσο κρυφομιλούσαν στην πόρτα , λίγο πρίν μπεί και λίγο πριν φύγει ο Νίκος άρχιζα να τραγουδώ ...
Μέχρι που με τσάκωσε η γιαγιά μου και μου έστριψε το αυτί ..
Όμως η ιστορία του Νίκου και της Μαρίτσας  μου φανέρωσε πως είχα δίκιο..
Ούτε για ψυχικό την είχαν πάρει, ούτε καλοί άνθρωποι ήταν..
Όταν πήραν είδηση τι συμβαίνει..έπαψε ο Νίκος να φέρνει τα ψώνια..
κάλεσαν απ το χωριό τον πατέρα του κοριτσιού .. και η ιστορία έληξε με την συμβουλή  και την άδεια  του πατέρα της (που τον είδα για πρώτη φορά) να της δίνουν αν χρειάζεται και κανένα χαστούκι..
Τα μεσημέρια στο τραπέζι άκουγα τις υπόλοιπες παρακόρες ( ιδίως τις δυο μεγαλοκοπέλλες) να την συμβουλεύουν ότι:  η "κυρία" ήθελε το καλό της ,
'οτι ήταν μικρή ακόμα.. ότι έπρεπε πρώτα να κάνει την προίκα της..
Μα και η "κυρία" , όταν έληξε η υπόθεση ήταν όλο γλύκες με την Μαρίτσα..
Όταν έληξε η υπόθεση..
Είχε λήξει όμως??
Με το δυνατό μέσα απ την καρδιά γέλιο της γιαγιάς μου απ τα μαντάτα  στην επόμενη μας επίσκεψη έμαθα κι εγώ, πως η Μαρίτσα είχε κλεφτεί με τον Κώστα..
Τελικά η γιαγιά μου είχε τα δικά μου μυαλά?? Και γιατί μου έστριβε κάθε τόσο τ αυτί?

Ήταν η πολιτική τους αυτή..
Τους κρατούσαν τα λεφτά  ( με την άδεια ή όχι ,  των γονιών ) με την υπόσχεση
της προίκας  όταν  θα βρεθεί ένα καλό παιδί..που δεν βρισκόταν ποτέ...ή αργούσε..
Και ο καιρός περνούσε ...και τα κορίτσια μαράζωναν..
Και όταν πια δεν μπορούσαν να δουλέψουν όπως παλιά.. τότε ερχόταν το καλό παιδί , που δεν ήταν πια παιδί .. και δεν ερχόταν από μόνο του..
Οι ψυχοπονιάρες "κυρίες" έκαναν τα προξενιά.. και υπερβαίνοντας τον εαυτό τους  ( χα χα )
τους έστελναν και τους δυο να δουλέψουν στα χωράφια και στους μπαχτσέδες τους παραχωρώντας τους το σπιτάκι του κήπου..
Κοινή συναίνεση , του καλού παιδιού, του υπάκουου κοριτσιού, και της "κοινής γνώμης.."
Για παιδιά βέβαια , ούτε συζήτηση..ήταν αργά πια... υπήρχαν όμως ανίψια και απ την μια μεριά και απ την άλλη..
 .........................

Τέτοιες δούλες  δεν υπάρχουν πια ... άλλες εποχές..

Η μήπως υπάρχουν ?
Εν δυνάμει δούλες και δούλοι....
..Λέω...μήπως...