Υπέροχο μου παράσιτο
Εσύ που έρπεις σφίγγοντας και ρουφώντας χυμούς,
και τους ξερνάς σε στάχτη γιατί φοβάσαι τη φωτιά..
Τυφλοπόντικα που το χώμα που σέρνεσαι το περνάς για κορυφή
Εσύ που σαν γυμνοσάλιαγκας αφήνεις τα σημάδια σου και λες : ακολουθάτε με..
αγέννητο μου σκουλήκι που ονειρεύτηκες την ζωή των άλλων
και όχι την ίδια γνωρίζοντας κατά βάθος πως δεν σου αξίζει..
που θα οικειοποιηθείς ακόμα και τον θάνατο
για να μπορέσεις να δείξεις το ανύπαρκτο σου παράστημα..
Ακίνητε μου τάχα μαραθωνοδρόμε και μπροστάρη των τελευταίων
Εσύ που κοάζεις : Ψοφησε ο εχθρός..ψόφησε ο δολοφόνος..
που δεν μπόρεσες να σκοτώσεις με τα ίδια σου τα χέρια
ζητάς τώρα μερίδιο απ τη δόξα της νίκης του θανάτου..
που ούτε αυτόν δεν είσαι άξιος να προκαλέσεις ..
Δεν ψόφησε ο Ντερτιλής ..πέθανε ..του χάρισες τη ζωή ..
Όπως την χαρίζεις σε όλους τους
για να νομίζεις πως ζείς εσύ..
Εσύ ...που....
Κύμβαλον αλαλάζον
Μόνο σαν κάνουμε το χρέος μας ..πανηγυρίζουμε ακόμα και τον θάνατο..
κι εκεί βουβά ...με σεβασμό..στο όνομα του κόσμου που θέλουμε να χτίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου