Γράμμα απ την Ιόλη

Με τα μάτια της Ιόλης

Ο παράς λιγδώνει τ άντερο Ελιά κι έτσι και το λιγδώσει βρες καράβι να φύγεις απ τη μπόχα..
Αν αντέξεις όμως θα δεις το πραγματικό τους πρόσωπο και των χρόνων  υποβόσκουσα αρρώστια τους..
Ήταν αυτοί οι ίδιοι που έσκυβαν  και έκαναν δρόμο να περάσει ότι δεν μπορούσαν να αγγίξουν..
Αυτοί οι υπέρμαχοι της παράδοσης  που ωστόσο κρυφά ντρεπόταν για το
πανέμορφο σπίτι των γονιών τους με τα σαχνισίνια και τα μπαγντατιά..
με τα χαγιάτια και την πέτρινη γούρνα στην αυλή..
Κι όσο "υπερασπιζόταν" την παράδοση τόσο κοίταζαν να την αλλάξουν ..
Και άλλαξαν τη δική μου...Και έκαναν τη δική τους αλαλούμ..
Το υπέροχο σπίτι τους το αντάλλαξαν με τριάντα αργύρια  και πέντε δάνεια..
Έτσι μόνο θα δεχόταν τους εκ των Αθηνών φίλους τους αξιοπρεπώς..
Εκ Θήβας και ο στρατιωτικός σύζυγος διορισμένος στο νησί ..σόϊ πολυάριθμο..φτιάξε δυό κρεβατοκάμαρες κι εναν ξενώνα..
Δυό μήνες χρειάστηκαν Ελιά για να χαθεί  ο κόσμος μας που ήξερες..
εξήντα μέρες και εχασα την θάλασσα απ τα μάτια μου έχασα την ανατολή
και κόπηκαν τα δέντρα,  και πήρε σβάρνα ο εκσκαφέας το σοκάκι με τα γιασεμιά, τις γαζίες και τα φούλια
Και ενα ροζ σωμόν τερατούργημα με σκέπασε .. και ούτε ουρανό δεν βλέπω..
Οι γλάστρες μου με τις βερβενες, τίς μωβ ψιχαλωτές γαρυφαλλιές , τα κοράλλια
και τις μπιγόνιες δεν μπόρεσαν να ζήσουν χωρίς ήλιο..
Μετακόμισε ο ήλιος στα μπαλκόνια τους ανεπυθημητος γι αυτούς , όπως και η θάλασσα και η ανατολή  που την κρύβουν με πολύχρωμες τέντες  που αγωνίζονται πρόστυχα να κάνουν την δουλειά που έκανε η φρίτζα μας με την κληματαριά..
Φύτεψα φυτά φράχτη γύρω απ το σπίτι μου ...να μη βλέπω πια..
Μακριά απ την ντιτζιταλ ζωή τους μακριά απ αυτούς  που περιμένουν έναν κένσορα να ακουμπήσει πάνω τους για να φανεί πως είναι ζωντανοί..
Ξερω πως θα έχω την ίδια μοίρα με τις βερβένες , τις ψυχαλωτές γαρυφαλλιές , τα κοράλια και τις μπιγόνιες μου..
Ξαφνικά και αθόρυβα ..στην απομόνωση

Ίσως γιατί δεν φώναξα τόσο δυνατά το όχι..
Μα σίγουρα ενόχλησε  που δεν είπα ναι...

 ΙΟΛΗ