( Το χιούμορ θαρρείς γεννήθηκε, για να μην ακούν οι άλλοι το κλάμα)
Ρωτάω γιατί δεν θέλω να την ξαναπατήσω.
Όπως τότε…πριν μερικά χρόνια που την μάζεψα άρον-άρον και την έκρυψα βαθιά μέσα μου..
Υποστολή με παρατράγουδα…(άϊ σ…χτιρ, μ….κες, ) και πολλά άλλα.
Κι’ όμως…όλα έδειχναν ότι ξημερώνει μια μέρα απείρου κάλους, ομοψυχίας , και εθνικής υπερηφάνειας.
Μας είπαν λοιπόν οι αγγελιοφόροι ότι θα περάσει ο εκεχειροφόρος απ’ τη γειτονιά μας …ναι…ναι στους Ολυμπιακούς ..συνέβει στην Αθήνα και εμένα μ’ έπιασε το πατριωτικό μου , ως γνήσιο τέκνο της φυλής , ξεχνώντας ότι μέχρι τώρα ήμουν γνήσιο τέκνο της οργής.
Έβαλα τη σημαία στο κάγκελο … μου στραβόκατσε το Ζέπελιν που μέρες ζύγιαζε εφιαλτικά πάνω απ’ το κεφάλι μου αλλά είπα α – σκουλσούν ( δεν την ξέρω τη λέξη αλλά πάντα την έλεγε η γιαγιά μου σε ανάλογες περιπτώσεις) και περίμενα….
τη μεγάλη μέρα….. που ήρθε επί τέλους , και πήγα πλατεία.
Τώρα αν σας πω ότι παρά το στενό του κύκλου του Βύρωνα βρέθηκα μέσα σε αγνώστους… και λογικό βεβαίως …Ομοψυχία λέμε ..
Έχασα τους συνταξιούχους !!
Τους οικοδόμους !!
Αμ τους ΕΒΕ ;
Ώρες πολλές περιμέναμε στην Πλατεία Ταπητουργείου.
Αργούσε ο λαμπαδηδρόμος….
Σουβλάκια δεν είχε.. μόνο σπόρια , στραγάλια και παγωτά.
Το Ζέπελιν καρφωμένο πάνω απ’ την πλατεία νόμιζα πως εμένα έβλεπε.
Μέχρι που αχός βαρύς ακούστηκε … «Έρχεται…. Έρχεται» μου είπε η καρδιά μου, σαν μικρός τυμπανιστής.. Σκάσε της λέω αυτό ήταν γι ’άλλον.
Πρώτα πέρασε ένα τεράστιο φορτηγό της SAMSUNG με αγοροκόριτσα που μας πετούσαν διαφημιστικά κονκάρδες κτλ
Ύστερα πέρασαν πολλά φορτηγά ίδια με το πρώτο… και αναψυκτικά μας πέταξαν.
Ύστερα ο κόσμος άρχισε να φεύγει….
Ρε… παιδιά.. ρε…μη φεύγετε…ο λαμπαδηδρόμος;
Τώρα!!!! πιά!!! ο λαμπαδηδρόμος…είχε περάσει…. ανάμεσα στα φορτηγά..
Έτρεξα… κόντεψα να φτάσω στο Παγκράτι… Τον πέτυχα σ’ ένα ξέφωτο μακριά απ’ τα φορτηγά… κοντά οι καμερες και οι τηλεοράσεις… κάποιος επίσημος θα έπαιρνε τη φλόγα..
Έκλαψα…. Σιχτίρισα….σιχάθηκα…
Γύρισα σπίτι και έβγαλα τη σημαία….
Δεν ξέρω πότε θα την ξαναβάλω.. Προμηνύεται σκοτάδι Μαύρο..Κατράμι σου λέω..
Ρωτάω γιατί δεν θέλω να την ξαναπατήσω.
Όπως τότε…πριν μερικά χρόνια που την μάζεψα άρον-άρον και την έκρυψα βαθιά μέσα μου..
Υποστολή με παρατράγουδα…(άϊ σ…χτιρ, μ….κες, ) και πολλά άλλα.
Κι’ όμως…όλα έδειχναν ότι ξημερώνει μια μέρα απείρου κάλους, ομοψυχίας , και εθνικής υπερηφάνειας.
Μας είπαν λοιπόν οι αγγελιοφόροι ότι θα περάσει ο εκεχειροφόρος απ’ τη γειτονιά μας …ναι…ναι στους Ολυμπιακούς ..συνέβει στην Αθήνα και εμένα μ’ έπιασε το πατριωτικό μου , ως γνήσιο τέκνο της φυλής , ξεχνώντας ότι μέχρι τώρα ήμουν γνήσιο τέκνο της οργής.
Έβαλα τη σημαία στο κάγκελο … μου στραβόκατσε το Ζέπελιν που μέρες ζύγιαζε εφιαλτικά πάνω απ’ το κεφάλι μου αλλά είπα α – σκουλσούν ( δεν την ξέρω τη λέξη αλλά πάντα την έλεγε η γιαγιά μου σε ανάλογες περιπτώσεις) και περίμενα….
τη μεγάλη μέρα….. που ήρθε επί τέλους , και πήγα πλατεία.
Τώρα αν σας πω ότι παρά το στενό του κύκλου του Βύρωνα βρέθηκα μέσα σε αγνώστους… και λογικό βεβαίως …Ομοψυχία λέμε ..
Έχασα τους συνταξιούχους !!
Τους οικοδόμους !!
Αμ τους ΕΒΕ ;
Ώρες πολλές περιμέναμε στην Πλατεία Ταπητουργείου.
Αργούσε ο λαμπαδηδρόμος….
Σουβλάκια δεν είχε.. μόνο σπόρια , στραγάλια και παγωτά.
Το Ζέπελιν καρφωμένο πάνω απ’ την πλατεία νόμιζα πως εμένα έβλεπε.
Μέχρι που αχός βαρύς ακούστηκε … «Έρχεται…. Έρχεται» μου είπε η καρδιά μου, σαν μικρός τυμπανιστής.. Σκάσε της λέω αυτό ήταν γι ’άλλον.
Πρώτα πέρασε ένα τεράστιο φορτηγό της SAMSUNG με αγοροκόριτσα που μας πετούσαν διαφημιστικά κονκάρδες κτλ
Ύστερα πέρασαν πολλά φορτηγά ίδια με το πρώτο… και αναψυκτικά μας πέταξαν.
Ύστερα ο κόσμος άρχισε να φεύγει….
Ρε… παιδιά.. ρε…μη φεύγετε…ο λαμπαδηδρόμος;
Τώρα!!!! πιά!!! ο λαμπαδηδρόμος…είχε περάσει…. ανάμεσα στα φορτηγά..
Έτρεξα… κόντεψα να φτάσω στο Παγκράτι… Τον πέτυχα σ’ ένα ξέφωτο μακριά απ’ τα φορτηγά… κοντά οι καμερες και οι τηλεοράσεις… κάποιος επίσημος θα έπαιρνε τη φλόγα..
Έκλαψα…. Σιχτίρισα….σιχάθηκα…
Γύρισα σπίτι και έβγαλα τη σημαία….
Δεν ξέρω πότε θα την ξαναβάλω.. Προμηνύεται σκοτάδι Μαύρο..Κατράμι σου λέω..
4 σχόλια:
Τρελή περιγραφή και η πραγματικότητα παντού έτσι,
μια κορύφωση με διάφορα συναισθήματα, άσχετα και άγνωστα τα περισσότερα, περιτυλιγμένα με το πατριωτισμό μας, καθαρό, ανόθευτο, ψιλό –ρατσιστικό.
Κάπως έτσι ένοιωσα κι εγώ σε παρόμοιο σκηνικό πριν χρόνια
Καλό βράδυ
Μ'αρέσει που με καταλαβαίνεις Αλεξ.
Αρκετές φορές όταν πώ τη γνώμη μου
με αντιμετωπίζουν...κάπως...
Οχι βέβαια πως με νοιάζει..
Καλημέρα..
εγώ πάλι ...κουβαλάω το σύνδρομο του κραγμένου....έβαλα μια φορά και μου κόλησαν την ρετσινιά.....ενθικιστής..κλπ..γι' αυτό ουστ και πάω για καφέ.....νάσαι καλά και θα συμφωνήσω και με τον alex....καλά τα γράφει...
Καλώς τον
homemade χα χα και εγώ απόκτησα τέτοιες ρετσινιές..με είπαν και τοπικίστρια,γιατί νοσταλγώ το νησί μου αλλά...και μικροαστή γιατί έβγαζα βόλτα το σκυλί μου!!!
Να είσαι και σύ καλά..
Δημοσίευση σχολίου