Ξέχασες...Πήτερ Πάν !

Είναι κάποιες φορές που και το γιασεμί σε πληγώνει
«Είτε ..βραδυάζει ….είτε νυχτώνει…»

Το γιασεμί που το ’βαλες στην πόρτα σου για να σου θυμίζει..

Που σκύβεις πάνω του θαρρείς σαν σε παράθυρο
ψάχνοντας να διακρίνεις φιγούρες να ακούσεις νότες
και να θυμηθείς ντοπιολαλιές..

Και δρόμους.. που έτρεξες …που έπαιξες και φανταζόσουν πως σ’ αυτούς τους δρόμους η ζωή σου θα περάσει… μ’ αργό βήμα χωρίς σκανταλιές.. μαζί με φίλους
που θα γελούσατε με τα περασμένα…κι’ άντε εις ανάμνηση
να κόβατε μερικά τζάνερα απ ’το ξένο φράχτη.

Φίλους που θα ανταμώνατε κάθε Κυριακή μετά την εκκλησία
στο καφενείο-χωρίς καμιά έγνοια .. πάντα γελαστοί
και ούτε κατά διάνοια γελασμένοι ..- για ούζο..
Να σε σερβίρει… λέει…. ο καφετζής
και η γυναίκα του μέσα απ το τεζιάκι να φτιάχνει καφέδες
να τηγανίζει καλαμάρια.. ρίχνοντας κλεφτές ματιές. πόσα ούζα ήπιε ο άντρας της.
Και μετά το μεσημέρι ποδόσφαιρο.. στον νταρλά Με ψυχή…

Και να το γιασεμί που στ’ ανατρέπει… με τη μυρωδιά του.. της προδοσίας άρωμα.
Μεγάλωσες…. Μα δεν σε πονούν τα όνειρα που έκανες τότε..
παρά μόνο οι εικόνες που σβήνουν.

Έχεις ξεχάσει τους δρόμους…Τον απάνω δρόμο ..Ακρωτήρι, μέχρι νεκροταφείο …μετά;
Τι μεσολαβεί μέχρι την Ακαδημία, κι’ από κει τι... μέχρι τον Φόρο;
Αεροδρόμιο – Κράτηγος…τα σιδερένια αγαλματάκια.. μετά;
Πώς πάμε στον Αϊ Γιώργη. Πώς πάμε στην Αμαλή; Πώς στον Άγιο Ερμογένη;

Σε πρόδωσαν κι’ οι στράτες…. Κι η μνήμη επιλεκτική......
Και πώς να βρεις τους φίλους σου αν δεν υπάρχουν δρόμοι!

Και σταματάς… Και πάλι ξανά-αρχίζεις. Το γιασεμί … ο σύνδεσμος..
Και ο συνδιασμός..

Ακλειδιού..Φράχτες από γιασεμί…και θάλασσα!
Και μυρίζει γλυκιά εποχή.. Ποιος δίνει προσοχή στο ημερολόγιο!
Στάση Γιαννέλη…. Σου μιλά το κύμα…ή νομίζεις;
Χτυπιέται στα βράχια και η μόνη σου απορία, πώς δεν ξεκολλούν οι πεταλίδες;
Πεταλίδες!
Λουτρά….. Κόθ…. Καθαρή Δευτέρα…Ομίχλη.. Στεριά και θάλασσα ένα..
Δεν βλέπεις τίποτα πέρα απ’ το ένα μέτρο κι όμως οι φωνές είναι δίπλα σου.

Πού να δεις την γοργόνα με τέτοιο πούσι..

Προσπαθείς να βγάλεις μια βαθιά ριζωμένη πίνα …Μάταια..
Ντρέπεσαι…σε βλέπουν και αγόρια…μα σ’ ανταμείβουν τα κυδώνια
και οι καλόγνωμες απ’ τις τρύπες που άνοιξες βιαστικά πριν χαθεί
η άμπωτη …………
Βατερά…. Τότε που που δεν υπήρχαν τουρίστες ντόπιοι ή ξένοι παρά μόνο περιηγητές .. και η Παναγιά η κρυφτή…. Που την έκαναν κακόγουστα…φανερή…
Απ τις τρύπες –πληγές που ανοίγεις , ξεχύνεται θάλασσα …
Θάλασσα ή αίμα;
Θάλασσα .. αυτή η μήτρα, αυτή το γάλα.. η αγκαλιά ..κι ’ο έρωτας!
Γιασεμί και θάλασσα….

Σου… έμεινε η θάλασσα… που δεν σε πλήγωσε ποτέ!!!