Πήρε την αμπαλαρισμένη σε σελοφάν καρδιά, και κρύφτηκε σε μια χαραμάδα, του χρόνου…. Μόνος του, γιατί πάντα μόνος ήταν. Οι ενοχές και οι αντοχές του , του επέτρεπαν μόνο να πατάει το Enter.
Ενοχές… από πού; Ίσως από παλιές συμπεριφορές που σε κάνουν παλίμψηστο και σε πληγώνουν ξανά και ξανά.
Ίσως πάλι από λόγια που ποτέ δεν έκανε τον κόπο να προσέξει. Τα γνώριζε… ήταν τα μυστικά του …. Τα λάθη του… Γιατί να παραδεχτεί τα λάθη του όταν δεν μπορεί να τα διορθώσει κι ’όταν είναι αργά για να κάνει άλλα !
Κι’ αυτή η καρδιά…..Μια τρελή νοτιά που φύσηξε χθες βράδυ την έφερε στα πόδια του…κι’ αυτός δίστασε μη ξέροντας αν έπρεπε να τη σηκώσει.
Κρυμμένος στη χαραμάδα του χρόνου…. Με χίλιες λέξεις να στροβιλίζονται γύρω του…. Άνοιξε μόνη της η καρδιά, και σκόρπισε τα μυστικά της. Καμιά καρδιά δεν μπορεί να τα κρατήσει κρυφά. Και έγιναν λέξεις, εικόνες και έγιναν τραγούδια που ξεσήκωσαν τον άνεμο και με μιας τα άρπαξε όλα.
Και έμεινε πάλι μόνος..
Γιατί δεν γνώριζε πως πάντα μπορεί να κάνει λάθη και πάντα μπορεί να τα διορθώνει….......... Κι’ ότι ο Ζαρατούστρας ίσως μας χλεύαζε.
Πάτησε σαν τρελός το Enter…… άδικα … τα μυστικά που φεύγουν πώς να τα προλάβεις;
Καλή σου νύχτα….νύχτα.
2 σχόλια:
Δεν μπορείς βέβαια πάντα να διορθώνεις τα λάθη σου.....αλλά καλύτερα να κάνεις κάτι.... κι ας είναι λάθος αδιόρθωτο, παρά να αφήνεις τα πάντα να φεύγουν και να σε προσπερνούν!
Το τραγούδι.....τέλειο!
Εχεις δίκιο για τα λάθη, δεν διορθώνονται πάντα.
Το τραγούδι....όλη μέρα αυτό ακούω,δεν μου'χει ξανασυμβεί με άλλο.
Τρελή μ'έκανες και γέλασα πολύ με την ανάρτησή σου.
να είσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου