Η Τιμή..... (τιμή δεν έχει)

Όταν τα σύννεφα έχουν κατεβεί τόσο χαμηλά έτοιμα να κρύψουν τον πόνο απ τη λόγχη , απ τα χθεσινά καρφιά στα πόδια και στα χέρια,
Όταν ψιθυρίζεις «άφες αυτοίς» τη στιγμή που η ζωή είναι ήδη στο λαιμό σου
και σαν ρουκέτα ανυπομονεί να βγει σαν χείμαρρος και να χαθεί..
όταν τα δάκρυα δεν βγαίνουν απ τα μάτια αλλά απ τη βαθειά πληγή των πλευρών σου μη φωνάξεις «Ιλί, ιλί, λαμα σαβαχθανί» …..
Δεν θα σ’ ακούσει…..

Μα θα σ’ ακούσει ένας μακρινός «ληστής» απ αυτούς που προσπαθούν να κρατήσουν ακόμα γερό τον ιστό του σύμπαντος παρ’ όλο που οι χορδές
πάλλονται με πάθος απ τα πάθη έτοιμες να κοπούν στα δυο και να σκοτώσουν την ελπίδα με τον παράφωνό ήχο του τέλους τους.. Γκρόνγκκκ..

Και όπως προχωρείς προς την αποκαθήλωση μαγικά ο «ληστής» σου
σου στέλνει τη ψυχή του, την εκτίμησή του, και το γέννημα της καρδιάς και του μυαλού του ίσως γιατί το είχε ανάγκη, ίσως γιατί πάλι μαγικά κατάλαβε πως εσύ το είχες ανάγκη για να μη φωνάξεις «Τετέλεσται»

Σ’ ευχαριστώ «ληστή» για την τιμή,
σ’ ευχαριστώ για το «λάβετε φάγετε» και σ’ ευχαριστώ που μου θύμησες
με την φωτογραφία σου ότι ναι μπορείς να γιορτάσεις, τσουγκρίζοντας δυο αυγά μόνος σου.. έτσι σαν μωρό..
Καλή σου ώρα….

Μαϊστρα-Ιόλη