Η Παναγιά μαζί μου

( εκ βαθέων )

φωτογραφία Ε. Σπανού

Δεν ξέρω αν αληθεύει πως οι μεγάλες αγάπες,  οι χωρίς ανταπόκριση αγάπες στο τέλος γίνονται μίσος  . Και γίνονται μεγάλο μίσος γιατί αναλογίζεσαι πόσα χρόνια πήγαν χαμένα απ την εμμονή αυτής της αγάπης, και του νόστου, κι απ την αγωνία να κρατήσεις ζωντανές εικόνες , μυρουδιές , ήχους ….  

Να βασανίζεσαι συγκρίνοντας  τα πάντα με όσα αγαπούσες , να ονειρεύεσαι – και να πετάγεσαι στον ύπνο σου  - ψάχνοντας  μάταια να βρείς  το παράθυρο του παιδικού σου δωματίου , κι έξω η πολύβουη Αθήνα να σου κλείνει κοροϊδευτικά το μάτι , 

να πηγαίνει από μόνο του το χέρι σου στο τηλέφωνο να καλέσεις αριθμό που δεν υπάρχει πια , 

να σου λείπει το χειμωνιάτικο βουητό και το πήγαινε έλα των κυμάτων της θάλασσας  του Ακλειδιού  

και εν τέλει να αρνείσαι να πας να δείς τον τόπο σου για να μην χάσεις  τα όσα θυμάσαι απ τις πιθανές αναπόφευκτες αλλαγές .

Και ξαφνικά βλέπεις την γοργόνα μπροστά σου .. Την Παναγιά Γοργόνα .  Αγριεμένη , χωρίς ίχνος αγιοσύνης  στο πρόσωπό της,  να αναδεύει χτυπώντας τα κύματα με την ουρά της , να μην μιλάει ανθρώπινη γλώσσα . 

Ένας πόλεμος γύρω της , φέρνει τα πάνω κάτω στον  βυθό και ο βυθός  να ξερνά ανθρώπινες φιγούρες  και  να μιλάει  για λογαριασμό της  μεταφράζοντας τα λόγια της .  

Κι όσο πετούσαν μπροστά σου οι φιγούρες σαν οπτασίες  έβλεπες πως  μίσος είχε αλλάξει τα χαρακτηριστικά τους , κι ένοιωθες να έχεις  γίνει άυλη , και  να περνούν  από μέσα σου και να σου τρων  τα σωθικά. 

Σ έκαναν να αιμορραγείς με ένα χαλασμένο αίμα  ανακατεμένο με θάλασσα , που ήθελε να γυρίσει σ αυτήν , σχηματίζοντας ρυάκια  στο χώμα που σε γέννησε και παίρνοντας την κατηφόρα  για να βρεθεί στην Βίγλα  κι από κεί στον βυθό , και από κεί  στα απέναντι παράλια . 

Ούρλιαζε η Παναγιά κι ο αέρας μαζί της και με ρωτούσαν και οι δυό : 

- Ποιον αγαπάς ..Αυτούς ??? εννοώντας τις φιγούρες.

Κι εγώ δεν ήξερα τι να απαντήσω . 

Κι όσο δεν απαντούσα  ο πόνος  γινόταν μεγαλύτερος και οι σκιές με έπνιγαν . 

-Τι έχεις να θυμάσαι εκτός από πόνο , ψευτιά και αδικία?

Κι εγώ δεν ήξερα τι να απαντήσω .

Κι όσο δεν απαντούσα  οι φρικιαστικές φιγούρες άλλαζαν όψη  και γινόταν καλοσυνάτα πρόσωπα , γινόταν  τα λόγια τους μέλι  κι ανακατευόταν  με ένα τσούρμο όπου ο ένας επαινούσε τον άλλον με την ίδια ευκολία που έμπηγαν το μαχαίρι , ο ένας στην πλάτη του άλλου. 

-Τι αγαπάς τόσα χρόνια λοιπόν ?? Το χώμα? Τον αέρα ?  

-Κανέναν   της φώναξα  κι αμέσως ένοιωσα την ουρά της να με χτυπά και  να με πετάει μακριά , γκρεμοτσακίζοντάς με  πάνω στα βράχια .. 

Και σαν από θαύμα το αίμα που βγήκε απ τις πληγές  ήταν ολοκάθαρο και οι σκιές έγιναν αέρας που χάθηκε ανάμεσα σε δίνες του νερού που σχηματίστηκαν στο Αιγαίο κι ένα βάρος έφυγε από μέσα μου και ένοιωσα να ξαναγεννιέμαι και να αισθάνομαι έτοιμη να επισκεφτώ ένα άγνωστο για μένα τόπο που νόμιζα πως ήταν ο τόπος μου .

Κι η Παναγιά η Γοργόνα ημέρεψε   και με μεγάλες απλωτές κολύμπησε μέχρι τον βράχο της και χάθηκε απ τα μάτια μου ..