Η Κρυφτή Παναγιά

 Εισαγωγή στο θέμα για την απίστευτη μνήμη των μωρών    

 Συνήθως λένε πως τα μωρά στις τρεις πρώτες μέρες απ την γέννησή τους τα επισκέπτονται τρείς μοίρες .. Μάλλον για να του δώσουν ευχές ή κατάρες ή για να του καθορίσουν την τύχη του. 

Σε μένα δεν έκαναν τίποτα απ όλα αυτά . 

Έσκυψαν πάνω απ την κούνια μου με κοίταξαν , έριξαν αναμεταξύ τους μια ματιά όλο σημασία και μου χάρισαν μια κάρτα RAM . Τότε όπως ήταν φυσικό ήταν αδύνατο να καταλάβω τι μου χάρισαν . Και η ζωή μου ξεκίνησε χωρίς ευχές , χωρίς κατάρες , χωρίς ούτε καν μια πρόβλεψη τι θα περάσω .. Μου πέταξαν στα μούτρα την κάρτα σαν να μου έλεγαν βγάλ 'τα πέρα μόνη σου . Πολύ αργότερα κατάλαβα πως μου είχαν χαρίσει τον κόσμο όλον . Κάρτα RAM με χωρητικότητα απείρων GB. Αυτό προϋπέθετε  ανάλογο σκληρό δίσκο και επίσης ανάλογο επεξεργαστή . Φαίνεται όμως πως ο άνθρωπος γεννιέται μ αυτά και το μόνο που χρειάζεται στην διάρκεια της ζωής του είναι μια κάρτα μνήμης  

ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΡΥΦΤΗ 

Είχα την ευτυχία να γνωρίσω την Παναγιά αυτή σε πολύ μικρή ηλικία . Σε ηλικία που η επικοινωνία ενός παιδιού με τον υπόλοιπο κόσμο είναι μόνο το κλάμα ή το γέλιο ..άντε και μερικές φωνούλες χωρίς λόγια.

Παρ όλα αυτά καταλάβαινα με έναν μυστήριο τρόπο τι έλεγαν οι μεγάλοι και ας μην μπορούσα ν α απαντήσω . Είχαμε ξεκινήσει πολύ πρωί απ τα Βατερά με το καΐκι του  Γκουγκούλιου στο οποίο μπήκαν τόσα πολλά άτομα σε σημείο που μπορούσα να βουτήξω απ την κουπαστή του το χέρι μου στο νερό. Μια σκέψη με συνόδευε σε όλο το ταξίδι ..Θα πνιγούμε ! Τι κι αν γελούσαν γύρω μου οι επιβάτες τι κι αν είχαν αρχίσει να τραγουδούν οι κοπέλες ! Ήμουν σίγουρη πως θα βρισκόμασταν στη θάλασσα και στο μυαλό μου ερχόταν η σκηνή με τον Μαξ το σκυλί που με μεγάλωσε που το πέταξε ο ακατονόμαστος απ την βενζινάκατο ..έτσι για πλάκα .. (Η κάρτα μνήμης που λέγαμε ) 

- Μην κλαις μου είχε πεί γιατί θα σε πετάξω κι εσένα μέσα ... 

Σαν φτάσαμε στην Κρυφτή εμείς κάτσαμε έξω ..δεν χωρούσαμε να μπούμε μέσα . Μόνο για μια στιγμή η γιαγιά μου χώθηκε σε μια τρύπα ενώ εγώ ήμουν απασχολημένη με τις τεράστιες πεταλίδες που ήταν κολλημένες στα βράχια και τα περίεργα ψάρια που έκαναν βόλτες στα ρηχά και τα είπαν ζαργάνες . Μέχρι να βγει η γιαγιά μου απ την τρύπα που είχε χωθεί η κοπελιά που με κρατούσε έριχνε ματιές σε ένα διπλανό παλικάρι ..δεν κατάλαβα τον λόγο αλλά ο επεξεργαστής μου , μου έδωσε εντολή να μην την απασχολώ για λίγο και να κάνω πως δεν βλέπω. 

Οι φωτο  αγνώστου απ την Google

Αργότερα άρχισαν τις ιστορίες για μια κοπέλα , για τούρκους , και για μια εικόνα στο ψηλό βράχο που υπήρχε πάνω απ το κεφάλι μου την οποία όσο και αν προσπάθησα δεν την είδα , σε αντίθεση με άλλους που σταυροκοπήθηκαν κοιτάζοντάς την . 

Παρ όλη την ιερή κατάνυξη στην οποία βρισκόταν η γιαγιά μου κοίταζε και με λαχτάρα μερικές πρασινάδες ανάμεσα στα βράχια μονολογώντας πόσο κρίμα ήταν που δεν μπορούσε να σκαλώσει να κόψει τις κορφές τους .. 

Ύστερα από μερικά χρόνια , έκοψε τις κορφές τους στον Αγιο Ερμογένη και τις έκανε τουρσί - να γλύφεις τα δάχτυλά σου.. Κρίταμα ήταν .

Ο γυρισμός στα Βατερά δεν ήταν για μένα πια τόσο επώδυνος ..θες γιατί είχε γεμίσει το στομάχι μου με αχινούς και πεταλίδες , θες γιατί συνέβαλε σ αυτό το αγίασμα που με πότισαν , μπορεί και ο ύπνος που με πήρε με το νανούρισμα του ήχου της γκαζολίνας .  

Αυτή , παρ όλο τον αρχικό μου τρόμο ήταν μια απ τις ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου . Θάλασσα , ταξίδι , θαλασσινά , ιστορίες , και αγαπημένα πρόσωπα .... για να μην αναφερθώ και στα ψητά ορτύκια στα κάρβουνα που βρήκαμε να μας περιμένουν στο σπίτι ..