Ο φίλος μου

 

Μερικές φορές κρίνω απαραίτητο να ακολουθώ το ευλαβικό δέος που διακατέχει τους ανθρώπους και το δημοσιεύουν στο διαδίκτυο όταν το απαιτούν οι  περιστάσεις . 

Όμως με ένα  εξ απαλών ονύχων  δικό μου τρόπο, ο οποίος πάντα ξεχώριζε  και έβαζε στην άκρη όσα δεν του άρεσαν , και διάλεγε αυτά που του έδιναν δύναμη και κουράγιο . 

Πιστεύω πως δεν έχουν όλοι φανταστικούς φίλους στην παιδική τους ηλικία . Και μακάρι οι νέες γενιές να αγνοούν την ύπαρξή τους γιατί στην εποχή που ζούμε κάθε παράξενη συμπεριφορά ενός παιδιού, χρήζει μελέτης ψυχολόγων που καραδοκούν. 

( Ακόμα θυμάμαι με τρόμο ένα παιδάκι που επι χρόνια το έσερναν σε γιατρούς , μετα από διάγνωση  ψυχοθεραπεύτριας  - με πτυχίο απ τα δωρεάν μαθήματα που διοργάνωναν οι Δήμοι  την παλιά καλή εποχή του Πασόκ, -  ως προβληματικό επειδή οι αγκαλιές που έδινε στους οικείους του ήταν παραπάνω απ όσο έπρεπε ενθουσιώδεις . 

Το ότι τέτοιοι "επιστήμονες"  ταχείας και αμφιβόλου εκπαίδευσης  τοποθετήθηκαν σε κοινωνικούς φορείς τρελαίνοντας  κόσμο,  δεν είναι της παρούσης . ) 

Έτσι και η αφεντιά μου είχα έναν φανταστικό φίλο που τον επέλεξα γιατί κανένας δεν του έκανε όση παρέα του αναλογούσε, τον προσπερνούσαν όσο πιο ευλαβικά μπορούσαν και έτρεχαν να προσκυνήσουν τον Μαύρο Ταξιάρχη για τον οποίο έλεγαν του κόσμου τις φοβιστικές ιστορίες ανακατεμένες με θαύματα σε σημείο να με κάνουν να αναρωτιέμαι ως περίεργο παιδί, αν η ξέφρενη πίστη και ευλάβεια είχε αφετηρία τον φόβο και το προσωπικό συμφέρον. 

Ήταν λοιπόν ο φανταστικός μου φίλος που μ άκουγε και τον άκουγα, 

που κοιταζόμαστε στα μάτια σαν ίσοι , 

που λέγαμε αστεία αναμεταξύ μας , 

που κλαίγαμε καμιά φορά λέγοντας τα παράπονά μας  ..... ήταν ο νεαρός Ταξιάρχης που υπάρχει στην είσοδο του προαύλιου της εκκλησίας του Μανταμάδου που μπροστά του καθόμουν ώρες ολόκληρες κατά την επίσκεψή μας στην εκκλησία .

 Δεν τον έχω προδώσει ποτέ και ακόμα μέχρι σήμερα όταν δώ την εικόνα του σε φωτογραφίες ή στην τηλεόραση η αντίδρασή μου είναι η ίδια ! Του ρίχνω  ένα χαμόγελο και τον χαιρετώ με το χέρι όπως θα χαιρετούσαμε ένα φίλο από μακριά ,  χωρίς φόβο , χωρίς υστεροβουλία , και χωρίς την  " λεγόμενη Χριστιανική Πίστη "  . 

Και πάλι με κοιτά στα μάτια , με την ίδια έκφραση όπως τότε ,  γιατί , έτσι είναι οι πραγματικοί φίλοι ..Δεν τους ξεχνάμε ποτέ . Τι και αν ο δικός μου Ταξιάρχης ήταν ο ίδιος με τον άλλον ?? Τα παιδιά άλλα πράγματα προσέχουν .. 

Έχουμε βέβαια και τον Ταξιάρχη του χωριού μας ..Εντάξει .. Τι να πω ? 

Έχουμε κι αυτούς που αποκαλούν τους Ταξιάρχες μας με μια περίεργη  προσφώνηση : Άγιος Ταξιάρχης ! 

Λογικό ! Ποτέ δεν τον αισθάνθηκαν δικό τους ..