Είναι πολλά τα λεφτά... ;

..
Και .. ναι!
Δεν μπορώ να πώ πως χάρηκα αγάπη μου στην αρχή όταν σ’ έχασα,
γιατί έχω μάθει να εκτιμώ και το παραμικρό.. το τίποτα με κάνει ευτυχισμένο.
Αυτό το τίποτα, που σε κάνει να ελπίζεις …ίσως να είδε…ίσως να κατάλαβε..
ίσως να αρχίζουμε να γινόμαστε άνθρωποι..

Ναι αγάπη μου,
Εγώ ο ρομαντικός , πίστεψα πως το κοφτερό σου μυαλό
και τις ευαισθησίες που νόμιζα πως είχες ότι είχε έρθει η στιγμή να τα διαθέσεις για την πατρίδα σου..
Μα σαν κάθε ρομαντικός γελάστηκα άλλη μια φορά.. Δεν έχεις..ούτε τόπο ούτε Πατρίδα..
Σαν κάθε ρομαντικό, μου διέφυγαν οι κινήσεις σου, σαρκοβόρο μου,
μάλλον γιατί σε είχα σε άλλη θέση και ποτέ δεν σε ταύτισα με τον γειτονικό βόθρο.
Αποδείχτηκε ο βόθρος ποιο καθαρός από σένα γιατί τα σκ…ά που είναι γεμάτος φωνάζουν.. «προσοχή μόνο πιστοί προσέλθετε»
Εσένα όμως άξιος ο μισθός σου..
Αν κρατήσει το πανηγύρι των εργοδοτών σου σε βλέπω πολύ «χαμηλά» ψηλά.
Πρόσεξε όμως.. πάψε να βγάζεις απ τα συρτάρια σου νεκρούς για να υπερασπίσεις πτώματα..
Μα τι σου λέω …
Μήπως έχεις ιδέα τι θα πει άνθρωπος; Τι θα πει νεκρός ή ζωντανός;

Γι αυτό , σ’ ευχαριστώ που σ’ έχασα αγάπη μου…
Ήταν τιμή για μένα…
Ποιος να το περίμενε πως ο άνθρωπος παίρνει κουράγιο απ τα πάντα και μια
αποχώρηση (θύμισε μου να σου αγοράσω ένα εγχειρίδιο προPAGάνδας) ίσως είναι παράσημο γι αυτόν.