Οι ωραίοι και τα χρέη..

Το Χρέος ( το γνωστό …ναι! ) εκεί που κόντευε να μου γίνει εφιάλτης,
να μην μ’ αφήνει να κοιμηθώ ,
να πηγαίνω πάνω-κάτω τρώγοντας τα νύχια μου μέχρι κρέας
και να έρχεται και η συνείδηση και να με βασανίζει ότι εγώ φταίω …

(γιατί και διακοπές πήγα το 83 και κάτι μικροέξοδα για φαί-νερό – και ρεύμα τα κάνω χρόνια τώρα, άσε που μ’ αρέσει να γυρίζω και ντυμένη με ρούχα και την προβιά μου την έχω χρόνια ξεχάσει σε μια ντουλάπα).

Κι όλο να μου τραβάει το αυτί η άτιμη η συνείδηση κι όλο εγώ με τρόμο να σκέπτομαι ότι κάποιες γενιές αργότερα θα με σιχτιρίζουν και ούτε κερί ούτε κόλλυβο στον τάφο μου δεν θα φέρνουν…. Εκεί λοιπόν, με λίγα λόγια, που μου είχε κάτσει σαν βραχνάς στο στήθος.. το χρέος λέμεεε,
ποιος ξέρει τι διεργασίες έγιναν μέσα στο μισοάδειο κεφάλι μου , και ξαφνικά μου πέρασαν όλα και μόνο τα ματωμένα νύχια μου θυμίζουν τον εφιάλτη που πέρασα.

Καλά λένε ότι ψάξε –ψάξε ή θα βρεις το φάρμακο ή θα τρελαθείς..
Και στις δυο περιπτώσεις όμως θα ηρεμίσεις….εγώ παρεμπιπτόντως δεν βρήκα το φάρμακο και ότι θέλετε να υποθέσετε .
Αλλά ! μου ήρθε στο νου μια άσχετη, μα πραγματική ιστορία που είχε γίνει με την Αννούλα πριν πολλαααά χρόνια και έκανε δυο κοπριτάκια να τρέχουνε σαν παλαβά να βρούνε μια άκρη.

( Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να σας πω ότι η Αννούλα δεν τα αναγνώριζε σαν παιδιά της και έριχνε ευθύνες στον έτσι της ..ότι δεν μπορεί… κάποια μουρνταριά ως μουρντάρης θα έκανε και ότι τα κοπριτάκια θα είναι από άλλη μάννα!!! )

Σας το εξηγώ γιατί παρακάτω η Αννούλα βρέθηκε στην ανάγκη να παραδεχτεί
ότι ήταν φύση αδύνατον να είναι άλλης παιδιά αφού τα κοιλοπόναγε συνολικά 18 μήνες..

Πρίν χρόνια λοιπόν μια καλή συγγενής , σαν λαγωνικό μυρίστηκε όοοολη αυτή την οικογενειακή θαλπωρή και της την έπεσε της Αννούλας και πμίρι-μπίρι-
μπιρι-μπίρι την έψησε να της γράψει το σπίτι της για να την κοιτάζει και να φροντίζει γι αυτήν..τάχα μου -τάχα μου.
Η Αννούλα δέχτηκε γιατί τους συγγενείς της τους είχε κορώνα στο κεφάλι της (και όχι, γιατί την είχαν λίγο στο χέρι για παλιές της αμαρτίες)
Μέχρι εδώ όλα καλά και όλα ωραία , και κρυψίνους όπως ήταν τσιμουδιά δεν έβγαλε σε κανέναν μέχρι που ύστερα από ένα κάποιο διάστημα της ήρθε εξώδικο της Αννούλας ότι χρωστάει ενοίκια και ότι θα της γινόταν έξωση .

Εκεί είναι να γελάει ο κάθε πικραμένος, γιατί μαγκιόρα η συγγενής με πολλές διασυνδέσεις ( γκούχ! γκούχ!) που έχουν να κάνουν και με το σήμερα ( ξανά γκούχ! γκούχ!) και ένα σκυλολόι δικηγόρους, συμβολαιογράφους , μάρτυρες, κόντεψε να τα καταφέρει..
Τότε η Αννούλα θυμήθηκε τα κουταβάκια και τους φόρτωσε την υπόθεση
και τα ανάγκασε να κάτσουνε στο τραπέζι των συζητήσεων και παραλίγο στο σκαμνί..

Το τι έγινε δεν είναι της παρούσης Όμως και η μια πήρε το σπίτι της πίσω
και οι άλλοι τα βρεγμένα τους και τα κουταβάκια ξανά τους δρόμους..
Τι έσωσε την κατάσταση κατά τη γνώμη μου;
Ότι τα κουταβάκια δεν δέχτηκαν διαπραγμάτευση του χρέους της κομπίνας , και ούτε εγκλωβίστηκαν σε τέτοια τερτίπια.. Γόρδιος δεσμός ήταν !
Τι έπρεπε να κάνουν τα έρμα;

Σε κάποια γωνιά ,κάποιου νησιού, οι εταίροι και οι «τρόικες»
θα με θυμούνται δεν μπορεί.. παρ όλο που δεν ήταν πολλά τα λεφτά Άρη..
Εις εκ των κοπριτών

(και το άσμα.. τρισάγιο!! χα! Όχι πως κάνουμε κι έτσι για ένα κωλόσπιτο... )